Μ'ακούς;

Μυρωδιά από μισοκαμμένα ποιήματα
Σου χτυπάει στα ρουθούνια
Με φαντάσματα μοιάζουν
Στροβιλίζονται στο δωμάτιο
Καθώς τα παρασέρνει ο αέρας
Πνοή βαριά μπαίνει απ τα παράθυρα
Που πηγαινοέρχονται
Σαν αναποφάσιστοι διαβάτες
Τη νιώθεις στο λαιμό και  θυμάσαι
Ένα χάδι απο χείλη αγαπημένα
Τρομάζεις..
Τα παντζούρια βροντάνε με θυμό
Ζητούν να ξεσηκώσουν και πάλι τη ζωή
Και οι μεντεσέδες τρίζουν
Θρηνώντας με λυγμούς
Περπατάς σιγά, στις μύτες των ποδιών σου
Ανώφελο, οι αναμνήσεις θα ξυπνήσουν
Απ’το πάτωμα που τρίζει
Σα γερασμένη θεατρίνα
Μουρμουρίζει ξεχασμένες πια κουβέντες
Και σου φέρνει στα δόντια ανατριχίλα
Προσεχτικά χαιδεύεις με τη παλάμη ένα τοίχο
Σκύβεις το κεφάλι,περιμένεις για λίγο κάτι αόριστο
Ένα δάκρυ κυλά και γυρνάς να φύγεις

Είμαι εδώ..

Μ’ακούς; 
Μ’ακούς.......;

Υπήρχαν Eποχές

Υπήρχαν εποχές με χίλιες δυο χαρές

Και γέλια δυνατά,τόσο που νόμιζες πως ζούσες

Γέλια πιο δυνατά από συνήθως

Με μια βραχνάδα που έσπαγε η φωνή

Και ξαφνιασμένος γύριζες

Τον εαυτό σου που δε γνώριζες

Τριγύρω αναζητούσες

Και ο αντίλαλος απ’την ηχώ

Πιο εκκωφαντικός από ποτέ

Μες στο κενό σου

Και της ζωής σου οι σκηνές

Κύλαγαν βουβές από μπροστά σου

Τρέχοντας μες στο σκοτάδι να χαθούν

Γυρνώντας λίγο να σε δουν

Με μια σπίθα ειρωνική στα μάτια

Κι ότι όνειρο ονόμασες

Κατάρα τρομερή σου γύρισε

Να σε παγιδεύει στ ανήλιαγο κελί σου

Εκεί που άναρθρες κραυγές ηχούσαν

Και σημάδια από ματωμένα δάχτυλα άφηνες

Όταν τα νύχια στους τοίχους επάνω σπούσαν

Όταν των δοντιών σου το τρίξιμο

Ρίγη σου έφερνε στη ραχοκοκαλιά

Και με παραμορφωμένο πρόσωπο

Τον κόσμο καταριόσουν

Καθώς τα δάκρυα πηχτά

Στα χείλη σου κυλούσαν

Κι όμως..Υπήρχαν εποχές με χίλιες δυο χαρές