Flawed

Anguished morning comes again

As my heart pounds the same old sad beat

Flawed; the sun can no longer give me warmth

For I even shiver in my sleep

Still, I feel the blaze of the fire

This cruel reality I feed it with my dreams

Yet when you look at me you only see me smile

Sealing my lips, preventing blood from pouring down

Not betraying the sorrow in my soul

Ripping my tongue off, not to scream a proof of desperation

When I taste the bitterness of this life

I plea for more and laugh

Crying my way to death

And I’m standing in the darkness

Contemplating how life can be so steep

Why never there was a guiding light

Only cold-blooded hands that cut so deep

Still, I see the blaze of the fire

This cruel reality I feed it with my dreams

And when there’s nothing left

I’ll take the ashes and coat my face

Moaning the loss of me

And Thy Soul Shall Weep

All the promises they failed to keep 
Are all the tears your soul shall weep
And the hidden lines in between to read 
Scream at you to take this giant leap 

As you felt compelled to take a last sip
Of the venom you needed to succeed
To plow death, an ever-growing seed
Then harvest mankind’s finest breed

Surrendered your whole being
Devoured by their never-ending greed
So rocky and steep the path you had to lead
It made your palms and knees to bleed

And the prisoner was never freed
For they claimed there was a heavy deed 
To be paid in blood indeed
As all the monster cared for, was to feed

And thy soul shall weep
As you gently put yourself to sleep
Aware of the grief that endlessly will creep
To rend you heart and life to rip

Η Αντίληψη του κόσμου

Την αντίληψη του κόσμου εκ των έσω και εκ των έξω

Ψάχνω να βρω τη δύναμη τη φρίκη για να αντέξω

Το παιχνίδι είναι σικέ εγώ όμως θα το παίξω

Δεν αμφέβαλλα ποτέ μου ποιο δρόμο να διαλέξω

Μα πλέον τώρα αμφιβάλλω για τον ίδιο μου τον εαυτό

Μήπως αρχίζω να τα χάνω κι άκρη δε μπορώ να βρω

Στο περβάζι σκαρφαλώνω και κοιτάω το κενό

Όπως είδα και το κόσμο ρυπαρό και μιαρό

Μου μιλάς κι εγώ ακούω μόνο μια άναρθρη κραυγή

Έχεις ξεμάθει να μιλάς τόσα χρόνια στη σιωπή

Κι όταν κάτι καταφέρεις να ψελλίσεις δυστυχή

Είναι τόσο τετριμμένο όσο είναι και η ζωή

Δεν υπάρχει νόηση,δε πρόκειται για παρανόηση

Ούτε κάποια φοβερή του μυαλού μου επινόηση

Χρόνια εξηγήσεις ψάχνει να βρεί η διανόηση

Πάλι όμως σε μένα στρέφεσαι για λίγη κατανόηση

Δε γουστάρω άλλους φόβους,άλλα μάτια παγωμένα

Άλλα δάχτυλα να δείχνουν μονίμως πάνω μου στραμμένα

Και ν’ακούω κατηγορώ για το πως δε κάνω αρκετά για μένα

Όταν όλα όσα είμαι εγώ είναι όσα έκανα για σένα

Χρόνια τώρα μοιάζει ο κόσμος μονίμως να με αγνοεί

Κι όλα όσα του εξηγώ να μη κατανοεί

Δε φτάνουνε οι λέξεις το μυαλό για να σκεφτεί

Όταν όλο μου το είναι δε μπορεί να αφουγκραστεί

Μια ζωή σα μαραθωνοδρόμος μηδενίζω αποστάσεις

Καταπόδας μου ο τρόμος παίρνει τεράστιες διαστάσεις

Από τις πλάτες που γυρίζουν και τις άθλιες αντιδράσεις

Την αγωνία μου να περιγράφουν σε όλες της τις εκφάνσεις

Με κουράζουνε οι λέξεις όταν όλες είναι κενές

Και μιλάνε κάτι ανθρώποι που μου φέρνουν σε σκιές

Μοιάζουνε με νύχια που ξύνουνε μισάνοιχτες πληγές

Που δε κλείσανε ποτέ γιατί το σήμερα είναι χτες.

Ανοίγουνε τα στόματα και βγαίνει δυσωδία

Εγκεφάλων σαπισμένων,αμοιβάδες με αιδοία

Τι σενάριο κι αυτό σαν του Αισχύλου τραγωδία

Απ’τη μπόχα δε κρατιέμαι,με διαλύει η ναυτία

Σταματάω να ξεράσω λίγο πιο κάτω στη γωνία

Αλλά δε περνάει  με τίποτα αυτή η αηδία

Δεν αντέχω άλλο θα αυτοαναφλεγώ

Απ’τη φωτιά που καίει μέσα μου κι εγώ πια θα καώ

Κληρονομιά θα αφήσω στάχτες

Όλες μου τις αυταπάτες

Να στροβιλίζονται σα φάντασμα

Μέσα στου λυκόφωτος το απαύγασμα